Duayen gazeteci Abdi İpekçi, 44 yıl evvel Milliyet gazetesi genel yayın direktörlüğü yaptığı sırada Mehmet Ali Ağca tarafınca düzenlenen silahlı atak kararı hayatını yitirdi. İpekçi, bugün Nişantaşı’ndaki Abdi İpekçi Anıtı ve Zincirlikuyu Mezarlığı’ndaki kabri başında düzenlenen merasimlerle anıldı.
Zincirlikuyu Mezarlığı’ndaki merasime, Abdi İpekçi’nin kızı Nükhet İpekçi İzet, eski çalışma arkadaşları ve sevenleri katıldı. Nükhet İpekçi İzet ve Türkiye Gazeteciler Cemiyeti Genel Sekreteri Sibel Güneş, anma merasiminde konuşma gerçekleştirdi.
İpekçi’nin kızı Nükhet İpekçi İzzet merasimde şunları söylemiş oldu:
“- Bu yıl ortasında bir arkadaşımın ‘artık uğraşma, kimse hatırlamıyor o günleri.’ kelamları dikkat cazipti. Çok sevgili bir yakınım da ‘En düzgünü bu yıl protesto et, oraya hiç gitme.’ demişti. Aslında bir vakit içinder onu da yapmıştık. Annemle bir arada ‘konuşacak ne kaldı ki’ demiştik. Bütün suikast kurbanlarıyla alay edercesine, engellenen gayretlerle dolu bir oyunun kesimi olmayı, oradan oraya çekiştirilip kullanışlı mağdur haline getirilmeyi içimize sindirememiştik. bu biçimde da ‘Bu bir görevdir, bir sorumluluktur. Susmak korkmaktır, suça yer açmaktır. Konuşmak, var olmak, olanları hatırlatmak, tanıklık etmek, unutturmamak zorundasınız’ diyenler olmuştu.
– Hala 1979 yılındayım. bu biçimdeki İçişleri Bakanı’nın kendi makam odasının gerisinde, bilinmeyen bir oda daha olduğunu dehşet ortasında fark ettiği ve bir komploya uğratıldığı dönemdeyim. O andaki hakikatin, yani aslında hepimizi ilgilendiren bu dehşetli hakikat, incelenip irdelenmemiş, isimlendirilmemiş ve tarihteki yerine resmen kaydedilmemiş haliyle olduğu üzere duruyor.
– Bütün bu birikimle, burada o sorumluluğu ve çaresizliği hissediyorum. Başı dik ve keskin bir kararlılıkla değil, yerine getirilmemiş bir borcun yüküyle çöken omuzlarımla buradayım. ‘Bir varmış, bir yokmuş’ tan öteye gidemiyoruz. Bütün bunlar bir borç duygusu yaratıyor.”
– Cinayet belgelerinin bir daha açılması, bir arkeolog titizliğiyle çalışılması tuzaklar kuran, mahzur olan, taş koyan, duvar ören, üstüne toprak örten, şaşırtmaca ve kandırmacalar yayanların ortaya çıkarılması, ne kadar güzel olurdu.
– Hatta bu biçimdelar neye hizmet ettiğinin bile ayrımında olamayanların kimileri zaten de mertçe ortaya çıkabilir hakikate katkıda bulunabilirlerdi. Ne âlâ olurdu.
– Abdi İpekçi çabucak hemen 30 yaşına varmadan yazdığı bir yazıda bu borçluluk hissini şu biçimde lisana getirmiş: “Vatana borç, yedek subaylık görevi ile ne başlar ne de biter. Borcumuz hayatımızla kaimdir. Doğduğumuz gün başlar, öleceğimiz güne kadar devam eder.”. Gazetecilik görevi boyunca daima bu anlayış ve vicdanla yaşarken onun öleceği günü planlayıp canımı almasalar ne yeterli olurdu.”
Zincirlikuyu Mezarlığı’ndaki merasime, Abdi İpekçi’nin kızı Nükhet İpekçi İzet, eski çalışma arkadaşları ve sevenleri katıldı. Nükhet İpekçi İzet ve Türkiye Gazeteciler Cemiyeti Genel Sekreteri Sibel Güneş, anma merasiminde konuşma gerçekleştirdi.
İpekçi’nin kızı Nükhet İpekçi İzzet merasimde şunları söylemiş oldu:
“- Bu yıl ortasında bir arkadaşımın ‘artık uğraşma, kimse hatırlamıyor o günleri.’ kelamları dikkat cazipti. Çok sevgili bir yakınım da ‘En düzgünü bu yıl protesto et, oraya hiç gitme.’ demişti. Aslında bir vakit içinder onu da yapmıştık. Annemle bir arada ‘konuşacak ne kaldı ki’ demiştik. Bütün suikast kurbanlarıyla alay edercesine, engellenen gayretlerle dolu bir oyunun kesimi olmayı, oradan oraya çekiştirilip kullanışlı mağdur haline getirilmeyi içimize sindirememiştik. bu biçimde da ‘Bu bir görevdir, bir sorumluluktur. Susmak korkmaktır, suça yer açmaktır. Konuşmak, var olmak, olanları hatırlatmak, tanıklık etmek, unutturmamak zorundasınız’ diyenler olmuştu.
– Hala 1979 yılındayım. bu biçimdeki İçişleri Bakanı’nın kendi makam odasının gerisinde, bilinmeyen bir oda daha olduğunu dehşet ortasında fark ettiği ve bir komploya uğratıldığı dönemdeyim. O andaki hakikatin, yani aslında hepimizi ilgilendiren bu dehşetli hakikat, incelenip irdelenmemiş, isimlendirilmemiş ve tarihteki yerine resmen kaydedilmemiş haliyle olduğu üzere duruyor.
– Bütün bu birikimle, burada o sorumluluğu ve çaresizliği hissediyorum. Başı dik ve keskin bir kararlılıkla değil, yerine getirilmemiş bir borcun yüküyle çöken omuzlarımla buradayım. ‘Bir varmış, bir yokmuş’ tan öteye gidemiyoruz. Bütün bunlar bir borç duygusu yaratıyor.”
– Cinayet belgelerinin bir daha açılması, bir arkeolog titizliğiyle çalışılması tuzaklar kuran, mahzur olan, taş koyan, duvar ören, üstüne toprak örten, şaşırtmaca ve kandırmacalar yayanların ortaya çıkarılması, ne kadar güzel olurdu.
– Hatta bu biçimdelar neye hizmet ettiğinin bile ayrımında olamayanların kimileri zaten de mertçe ortaya çıkabilir hakikate katkıda bulunabilirlerdi. Ne âlâ olurdu.
– Abdi İpekçi çabucak hemen 30 yaşına varmadan yazdığı bir yazıda bu borçluluk hissini şu biçimde lisana getirmiş: “Vatana borç, yedek subaylık görevi ile ne başlar ne de biter. Borcumuz hayatımızla kaimdir. Doğduğumuz gün başlar, öleceğimiz güne kadar devam eder.”. Gazetecilik görevi boyunca daima bu anlayış ve vicdanla yaşarken onun öleceği günü planlayıp canımı almasalar ne yeterli olurdu.”