Sene 1970 olması lazım. Babam Lüleburgaz müftüsü. Ben Lüleburgaz Atatürk Ortaokulu’nun 1. Sınıfındayım. kimi birtakım Lüleburgazspor’un maçlarına da gidiyorum.
Bir maçta Hayrettin Hoca’yla karşılaştık. Hayrettin Demir olması lazım, aklımda o denli kalmış. Duraluşaklı meşhur Topal Hafız’ın torunu.
Topal Hafız tahminen binlerce hafız yetiştirmiş. Oğlunu da hafız yapmış. 6 saatte Kur’an’ı hatmediyor. Anladığım kadarıyla bu merhum Topal Hafız’ın talebelerinin standardı.
Hayrettin Hoca bana “Hangi kadrosu tutuyorsun?” dedi.
sıradan soru. sıradançe karşılık verdim.
“Fenerbahçe.”
“Niye Trabzonspor’u tutmuyorsun? Sen Trabzonlusun” dedi.
“Trabzonspor daha birinci lige çıkmadı, çıksın tutarım” dedim.
Dedim fakat Hayrettin Hoca Trabzonspor virüsünü başıma sokmuştu bir kez.
O gün bu gündür Trabzonspor’u tutuyorum.
(Fanatik bir taraftar değilim. Hak edilmemiş puanları sevmiyorum örneğin.)
Trabzonspor 1. Lige çıktıktan daha sonra arka arda şampiyon oldu.
1975’le 1984 içinde 6 şampiyonluk.
O sıralar İstanbul’a iç göçün yarısı Karadeniz’den.
Milli ekip oyuncularının yarısı Trabzonspor’dan.
Şenol, Turgay, Kadir, Cemil, Ali Kemal, Hüseyin…
Rüzgâr üzereydi Ali Kemal, top ayağına geçti mi kimse yetişemiyordu.
Hele Hüseyin’in 61. Dakikalarda attığı goller.
Bir bahriye askeri otobüste arkadaşına karıştığı bir arbedeyi anlatıyor:
“Uşağa bir yumruk vurdum, güya dersun Kadir tefanstan top çikarayi.”
bu biçimde girmişti futbol Trabzonluların ömrüne.
Koca bir kentin tek gündemi futbol.
Olması gerekenden biraz fazla.
İstanbul’un vapur iskelelerindeki kasetçiler uzunluğuna kemençe kaseti çalıyor. Erkan Ocaklı’nın türküsü fazlaca meşhur. “Çay eyi para etti doldu cebumuz doldi/Finduk yapracuklari bi lira kada oldi.”
Bayram günüdür haydi şuncağızı da ekleyeyim:
“Demirel’i Türkeş’i, Ecevit Erbakan’i/Yaşasun Mataraci Gümrük Monopol Bakani.”
(Bu kısım türkünün daha sonraki kayıtlarında yok.)
Trabzonspor’un İstanbul’daki maçlarında seyircinin yarısı Trabzonspor taraftarı.
Bütün Trabzonlularda acayip bir özgüven.
“Bize her yer Trabzon” lafı çabucak hemen icat edilmemiş fakat o senelerda Trabzonlulara her yer Trabzon.
Trabzonspor’un Liverpool’ı yendiği gün Balıkesir’deydim örneğin (1976).
O gün Balıkesir Ali Hikmet Paşa Maydanı’nda kemençe sesi ortalığı çınlatıyordu.
“Bravo Trabzonspor başarun helal olsun/Sayenizde memleket şanla onurla dolsun.”
bu biçimde türküler vardı.
Benim en hoşuma gideni Trabzon’un Aston Villa’yı elediği günlerde çıkan türkü.
“Aston Villa’yi yiktuk/Eyleduk gecekondi.”
Büyük başarıydı Trabzonspor’unki.
daha sonra İstanbul’un büyükleri standartları yükseltti.
Futbola daha büyük yatırımlar yapmaya başladılar. Dünya çapında teknik yöneticiler, büyük paralı transferler…
Trabzonspor şampiyon olamamaya başladı.
Fakat o mükemmel yıllar, o ulu mazi, şampiyonluğu ebediyen istedi. Makûs vakit içinderında bile Trabzonluların maksadı şampiyonluktu, aşağısı asla kurtarmıyordu.
Leekens, Breams ve Şenol Güneş idaresinde epey başarılıydı, en güzel futbolu oynuyordu Trabzonspor.
Abdullah, Hami, Orhan, Ünal, Ogün, Tolunay, mükemmel oyunculardı.
Fakat yetmedi şampiyonluğa.
Bir ihtilaflı şampiyonluktan kelam edilir. Fetö bari o işe karışımasaydı! Diyorum, gerisini her insanın kendi yorumuna bırakıyorum.
Bu sene Trabzonspor, 38 yıl daha sonra bir daha şampiyon oldu.
Buna sevindim. (‘Sevindim’ sözünü sere serpe kullanamıyorum. Babamın hüznü fazlaca taze.)
Büyük bir özlemdi. Nihayet gerçek oldu.
Bütün dünyadaki Trabzonsporluların kutlamaları da olağanüstü hoştu.
Taraftarın hasreti, kentin heyecanı, tertemiz.
Coşkusu da o denli.
Temiz olan her şeyi ve herkesi kutluyorum.
İnşallah devamı gelir.
Bir maçta Hayrettin Hoca’yla karşılaştık. Hayrettin Demir olması lazım, aklımda o denli kalmış. Duraluşaklı meşhur Topal Hafız’ın torunu.
Topal Hafız tahminen binlerce hafız yetiştirmiş. Oğlunu da hafız yapmış. 6 saatte Kur’an’ı hatmediyor. Anladığım kadarıyla bu merhum Topal Hafız’ın talebelerinin standardı.
Hayrettin Hoca bana “Hangi kadrosu tutuyorsun?” dedi.
sıradan soru. sıradançe karşılık verdim.
“Fenerbahçe.”
“Niye Trabzonspor’u tutmuyorsun? Sen Trabzonlusun” dedi.
“Trabzonspor daha birinci lige çıkmadı, çıksın tutarım” dedim.
Dedim fakat Hayrettin Hoca Trabzonspor virüsünü başıma sokmuştu bir kez.
O gün bu gündür Trabzonspor’u tutuyorum.
(Fanatik bir taraftar değilim. Hak edilmemiş puanları sevmiyorum örneğin.)
Trabzonspor 1. Lige çıktıktan daha sonra arka arda şampiyon oldu.
1975’le 1984 içinde 6 şampiyonluk.
O sıralar İstanbul’a iç göçün yarısı Karadeniz’den.
Milli ekip oyuncularının yarısı Trabzonspor’dan.
Şenol, Turgay, Kadir, Cemil, Ali Kemal, Hüseyin…
Rüzgâr üzereydi Ali Kemal, top ayağına geçti mi kimse yetişemiyordu.
Hele Hüseyin’in 61. Dakikalarda attığı goller.
Bir bahriye askeri otobüste arkadaşına karıştığı bir arbedeyi anlatıyor:
“Uşağa bir yumruk vurdum, güya dersun Kadir tefanstan top çikarayi.”
bu biçimde girmişti futbol Trabzonluların ömrüne.
Koca bir kentin tek gündemi futbol.
Olması gerekenden biraz fazla.
İstanbul’un vapur iskelelerindeki kasetçiler uzunluğuna kemençe kaseti çalıyor. Erkan Ocaklı’nın türküsü fazlaca meşhur. “Çay eyi para etti doldu cebumuz doldi/Finduk yapracuklari bi lira kada oldi.”
Bayram günüdür haydi şuncağızı da ekleyeyim:
“Demirel’i Türkeş’i, Ecevit Erbakan’i/Yaşasun Mataraci Gümrük Monopol Bakani.”
(Bu kısım türkünün daha sonraki kayıtlarında yok.)
Trabzonspor’un İstanbul’daki maçlarında seyircinin yarısı Trabzonspor taraftarı.
Bütün Trabzonlularda acayip bir özgüven.
“Bize her yer Trabzon” lafı çabucak hemen icat edilmemiş fakat o senelerda Trabzonlulara her yer Trabzon.
Trabzonspor’un Liverpool’ı yendiği gün Balıkesir’deydim örneğin (1976).
O gün Balıkesir Ali Hikmet Paşa Maydanı’nda kemençe sesi ortalığı çınlatıyordu.
“Bravo Trabzonspor başarun helal olsun/Sayenizde memleket şanla onurla dolsun.”
bu biçimde türküler vardı.
Benim en hoşuma gideni Trabzon’un Aston Villa’yı elediği günlerde çıkan türkü.
“Aston Villa’yi yiktuk/Eyleduk gecekondi.”
Büyük başarıydı Trabzonspor’unki.
daha sonra İstanbul’un büyükleri standartları yükseltti.
Futbola daha büyük yatırımlar yapmaya başladılar. Dünya çapında teknik yöneticiler, büyük paralı transferler…
Trabzonspor şampiyon olamamaya başladı.
Fakat o mükemmel yıllar, o ulu mazi, şampiyonluğu ebediyen istedi. Makûs vakit içinderında bile Trabzonluların maksadı şampiyonluktu, aşağısı asla kurtarmıyordu.
Leekens, Breams ve Şenol Güneş idaresinde epey başarılıydı, en güzel futbolu oynuyordu Trabzonspor.
Abdullah, Hami, Orhan, Ünal, Ogün, Tolunay, mükemmel oyunculardı.
Fakat yetmedi şampiyonluğa.
Bir ihtilaflı şampiyonluktan kelam edilir. Fetö bari o işe karışımasaydı! Diyorum, gerisini her insanın kendi yorumuna bırakıyorum.
Bu sene Trabzonspor, 38 yıl daha sonra bir daha şampiyon oldu.
Buna sevindim. (‘Sevindim’ sözünü sere serpe kullanamıyorum. Babamın hüznü fazlaca taze.)
Büyük bir özlemdi. Nihayet gerçek oldu.
Bütün dünyadaki Trabzonsporluların kutlamaları da olağanüstü hoştu.
Taraftarın hasreti, kentin heyecanı, tertemiz.
Coşkusu da o denli.
Temiz olan her şeyi ve herkesi kutluyorum.
İnşallah devamı gelir.